W tym roku mija pięć stuleci od powstania świątyni, która od 1520 r. gromadzi wiernych ze Święcan i okolic, zbliżając ich do Boga. Piękny kościół św. Anny znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej. Największym jego skarbem jest późnogotycka grupa pasyjna. Zdaniem proboszcza miejscowej parafii, tak on, jak i parafianie mają za co Bogu dziękować. Bo drewniana świątynia to nie tylko skarb materialny, zabytek, ale przede wszystkim miejsce, gdzie od wieków ludzie pogłębiają wiarę.
Na pierwsze wzmianki o wsi Święcany, jak i tamtejszej wspólnocie parafialnej można natrafić w źródłach historycznych z drugiej połowy XIV w. W latach sześćdziesiątych następnego stulecia sam Jan Długosz pisał o miejscowym kościele, do którego należała pobliska miejscowość Ołpiny. Świątynię tę miał zniszczyć ogień. Nowy kościół poświęcony został w 1521 r., a wybudowano go rok wcześniej – tak przynajmniej wynikało z daty odkrytej w XVIII w. na jednym z ołtarzy.
Na przestrzeni lat obiekt wielokrotnie był remontowany i upiększany. W drugiej połowie XVI w. jego ściany i strop przyozdobiono polichromią.
„W XVII w. kościół otoczono sobotami (niewysokie podcięcia z jednospadowym dachem, wsparte na słupach – charakterystyczne dla placów przy kościołach z drewna, cerkwiach – red.), ufundowano nowe wyposażenie oraz wzniesiono wolno stojącą wieżę-dzwonnicę, którą w późniejszych latach dostawiono do korpusu nawowego. W 1863 r. do północnej ściany nawy dobudowano kaplicę św. Jana Nepomucena, a w latach 70. XIX w. do wieży dodano boczne aneksy. W 1871 r. artysta malarz Jan Tabiński wykonał nową polichromię zamalowując poprzednią. W 1900 r. pokrycia gontowe zastąpiono blachą” – podaje popularna, internetowa Encyklopedia Wikipedia.
W szóstej dekadzie dwudziestego stulecia przeprowadzony został gruntowny remont kościoła. Warte odnotowania są też lata 1992-1994, kiedy to – podczas prac konserwatorskich – doszło do odkrycia oraz odsłonięcia na stropie szesnastowiecznych polichromii. W tamtym czasie wykonany został również transfer dekoracji malarskiej autorstwa Jana Tabińskiego. Już w kolejnym wieku, w roku 2005 konserwacji poddano ołtarz główny, przywracając jego pierwotne polichromie, które ukazały się po usunięciu kilku warstw innych malowideł.
Święcański kościół wybudowany został jako konstrukcja zrębowa. Posiada wieżę słupowo-ramową i elewację wykonaną z desek. Niemniejsze wrażenie niż na zewnątrz, świątynia robi wewnątrz. Jej sercem jest zamknięte trójbocznie prezbiterium, z jednej strony sąsiadujące z zakrystią. W części obiektu, która skierowana jest ku południu znajduje się przedsionek.
Prezbiterium i nawę oddzielają od siebie belki stropowa i tęczowa. Ta druga podtrzymuje najcenniejszy zabytek obiektu – późnogotycką Grupę Pasyjną. Wykonał ją w XVI w. Mistrz Pasji Przydonickiej.
„Wyposażenie wnętrza pochodzi z różnych okresów. W późnobarokowym ołtarzu głównym z przełomu XVII/XVIII wieku umieszczony jest późnogotycki obraz św. Anny z lat 1530-40. Przy tęczy znajdują się dwa barokowe ołtarze boczne. Po lewej stronie ołtarz Matki Boskiej z 1710 r. z wkomponowanym w polu środkowym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1763 r. Po prawej stronie ołtarz św. Antoniego z 1690 r. z jego obrazem. W kaplicy jest ołtarz św. Jana Nepomucena z 1770 r. Oprócz Grupy Pasyjnej na uwagę zasługują (…): polichromowana gotycka rzeźba św. Wojciecha z lat 1430-40 i figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem z końca XIV wieku. Barokowa ambona pochodzi z 1740 r. Chór (…) malowany w arkadki mieści się nad głównym wejściem z organami z 1965 r. Poprzednie bezcenne zabytkowe barokowe organy przekazane zostały w 1965 r. do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku i po remoncie zamontowane w kościele z Bączala Dolnego” – czytamy na Wikipedii.
Parafia w Święcanach dysponuje kościołem, którego wielu może jej pozazdrościć, ale i trzema kaplicami filialnymi. One też mają swoje historie.
„Na prośbę mieszkańców Siepietnicy Kuria Biskupia w Przemyślu dekretem z 13.06.1966 r. wyłączyła (…) Siepietnicę z parafii Sławęcin i przyłączyła ją do parafii Święcany. W 1974 r. mimo sprzeciwu władz przystąpiono do budowy kaplicy. Już 07.07.1974 r. odbyła się pierwsza msza św. Natomiast 03.11.1974 r. poświęcenia kaplicy dokonał bp przemyski Ignacy Tokarczuk” – przytacza dzieje pierwszej z kaplic strona parafii.
Druga kaplica, na tzw. Przechodach w lesie, powstała w 1910 r. jako kapliczka przydrożna. „W latach 1969-1974 i w 1984 r. została rozbudowana przez dobudowanie drugiej podobnej bliźniaczej kaplicy a następnie połączono obydwie kaplice w jedną całość. Poświęcenia kaplicy filialnej pw. Jezusa Ukrzyżowanego dokonał bp Ignacy Tokarczuk dnia 01.06.1986 r.” – informuje parafia. Trzecia kaplica to ta w Czermiance. „Już w 1972 r. odbyła się tam pierwsza msza św. Po rozbudowie oddano ją do użytku jako kolejny kościół filialny pw. Świętej Rodziny. Rozbudowę zakończono jesienią 1979 r. Jej poświęcenia dokonał bp Tadeusz Błaszkiewicz 30.06.1984 r.” – czytamy. Ostatnia z kaplic, postawiona w 1838 r. znajduje się na terenie przysiółka Nadole.
źródło: jaslo.naszemiasto.pl